با افزایش دمای بیش از 40 درجه سانتیگراد در این زمان از سال، من معمولاً بیرون در باغ خود می خوابم، اما اکنون از انجام این کار بسیار می ترسم، زیرا جت های جنگنده بر فراز خانه من در شهر Omdurman سودان – با وجود آخرین آتش بس – پرواز می کنند.

من با مادر و خواهر و برادرم در مرکز Omdurman، درست بالای رودخانه نیل از پایتخت، خارطوم، زندگی می کنم.

نبرد بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع شبه نظامی (RSF) در اطراف ما – در شمال، جنوب، شرق و غرب ما جریان دارد.

خوشبختانه به منطقه ما نرسیده است.

اما جت های جنگنده ارتش همواره یادآور این موضوع هستند که سودان اکنون در وضعیت جنگی است. من نمی توانم به صدای وحشتناک آنها عادت کنم.

ما مجبوریم بیشتر اوقات در خانه بمانیم، زیرا نمی دانیم چه اتفاقی خواهد افتاد.

از صبح تا غروب، آتش‌بس یا بدون آتش‌بس، جت‌های جنگنده از کنار محله ما عبور می‌کنند، از همان فرودگاه نظامی که اتباع خارجی را از آنجا تخلیه کرده‌اند، می‌آیند و به سمت خارطوم می‌روند تا به مواضع نیروهای RSF حمله کنند.

از تمام گزارش هایی که دریافت کرده ام، اکثر مناطق خارطوم توسط جنگجویان RSF کنترل می شود و به ندرت هیچ سرباز ارتش – یا افسر پلیس – در خیابان ها حضور دارند.

RSF برای تلاش برای سرنگون کردن جت های جنگنده توپ های ضد هوایی شلیک می کند، اما من از هواپیمای سرنگون شده اطلاعی ندارم.

سه روز پیش، تعدادی از پرتابه ها در یک زمین باز در همسایگی من فرود آمد. خوشبختانه آنها مسجد و خانه های اطراف را از دست دادند.

RSF ریشه در جنگی دارد که دو دهه پیش در دارفور آغاز شد و از شبه نظامیان جانجاوید تشکیل شده است که به دولت در سرکوب شورش در آنجا کمک کردند.

قبل از سقوط عمر البشیر، فرمانروای دیرینه در سال 2019، حدود 20000 سرباز داشت، اما از آن زمان به نیرویی با حدود 80000 تا 100000 جنگجو تبدیل شده است.

این کشور حضور قدرتمندی در شهرها و شهرهای سراسر سودان ایجاد کرد، اما بسیاری از جنگجویان آن اکنون در خارطوم مستقر شده اند، زیرا ژنرال محمد حمدان داگالو، فرمانده نیروهای RSF، معروف به همدی، با فرمانده ارتش، ژنرال عبدالفتاح البرهان برای قدرت می جنگد.

داستان ادامه دارد

شهر مملو از پست‌های بازرسی است که توسط جنگنده‌های RSF در کامیون‌های وانت هدایت می‌شوند.

حمید خلف الله، از مؤسسه تحریر برای سیاست خاورمیانه، به برنامه Newsday بی بی سی گفت که مردم هر بار که مجبور به مذاکره در مسیر گذشته خود می شوند، جان خود را به خطر می اندازند.

او گفت: “این اساساً یک قمار است. گاهی اوقات به شما اجازه می دهند، گاهی اوقات نمی دهند. گاهی به شما شلیک می کنند، گاهی اوقات چیزهای شما را می دزدند و این بسیار تصادفی است.”

درگیری‌ها در اطراف فرودگاه بین‌المللی، کاخ ریاست‌جمهوری و مقر نظامی شدیدتر بوده است.

همه دوستان من که در این مناطق زندگی می کردند، فرار کرده اند – برخی از آنها در یک سفر جاده ای طولانی شش روزه به مصر می روند، اما آنقدر خوش شانس نبودند که مانند اتباع خارجی با هواپیماهای اجاره ای مخصوص تخلیه شوند.

من تصمیم گرفتم بمانم، زیرا محله من یکی از امن ترین محله ها است، اما نمی دانم برای چه مدت.

یکی از بستگان من، در اوایل 30 سالگی، بر اثر تب دنگی درگذشت. او قرار بود در این ماه ازدواج کند، اما به دلیل اینکه نتوانسته بود تحت درمان قرار گیرد، درگذشت، زیرا بیمارستان ها یا بسته بودند یا فقط کسانی را که زخمی شده بودند مداوا می کردند.

بیمارستان آموزشی Omdurman یکی از بزرگترین بیمارستان های سودان است، اما با حداقل ظرفیت کار می کند.

بسیاری از پزشکان نمی توانند به بیمارستان برسند، زیرا سفر برای آنها بسیار خطرناک است.

در کنار خرابی خدمات بهداشتی، بحران آب و برق نیز وجود دارد.

برخی از ساکنان از زمان شروع جنگ در 15 آوریل در خانه های خود آب ندارند و آنها را مجبور کرد برای تامین آب خود به چاه های همسایه ها تکیه کنند.

همه ما امیدواریم که جنگ به زودی به پایان برسد، اما بزرگترین ترس ما این است که عبدالله حمدوک، نخست‌وزیر سابق، با سقوط سودان به یک جنگ داخلی بدتر از جنگ داخلی سوریه و لیبی، ثابت شود.