پس از رای به خروج از اتحادیه اروپا و پس از انتخاب دونالد ترامپ، یکی از مشاوران سابق کاخ سفید به من گفت: “اگر هر رئیس جمهور جمهوری خواه دیگری در مقام بود، می گفت: “ما با برگزیت موافق نیستیم، اما شما”. قوی ترین متحد ما هستید شما می‌توانید با ما یک معامله تجاری داشته باشید، و با شرایطی که برایتان مفید خواهد بود.» اما ریاست جمهوری ترامپ یک دوره ریاست جمهوری عادی نبود. دوست من گفت: «هیچ کس جز ترامپ طرفدار برگزیت نبود. اما اگر می‌خواهید یک معامله تجاری داشته باشید، او سعی می‌کند شما را با شلوارتان ببندد.»
این تنها یکی از دلایلی بود که توافق تجاری با آمریکا نه محتمل و نه مطلوب بود. به‌طور غیرمعمول، ارقام رسمی نشان می‌دهند که بریتانیا از مازاد تجاری با آمریکا برخوردار است و ترامپ توافق تجاری را لحظه‌ای می‌دانست که ما را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد. همچنین نقش کنگره در مذاکرات – که هرگز مفید نبود – و مناقشات در بریتانیا در مورد روش های کشاورزی آمریکایی وجود داشت.
سپس انتخاب جو بایدن بود که این هفته از ایرلند شمالی و جمهوری بازدید می کند. پرزیدنت بایدن سابقه اتخاذ مواضع تند، خصمانه و جاهلانه علیه منافع بریتانیا را دارد. به عنوان یک سناتور در دهه 1980، او برای جلوگیری از تغییر قانون استرداد آمریکا که مورد علاقه رئیس جمهور ریگان بود، مبارزه کرد، که می توانست بندهای “معافیت سیاسی” را حذف کند و به مظنونان تروریستی IRA در ایالات متحده اجازه دهد تا برای محاکمه به بریتانیا فرستاده شوند.
بایدن در نامه ای در رابطه با پرونده یک مرد مسلح جمهوری اسلامی ایران که در تیراندازی که منجر به کشته شدن یک سرباز انگلیسی شد، شرکت داشت و بعداً یک افسر زندان را ربوده و با شلیک گلوله راهی زندان شد، نوشت: «این بسیار دور است. ترجیحاً اجازه دادن به اشتباهات گاه به گاه قضایی نسبت به تدوین رویکردی که برای مثال، ایالات متحده را ملزم می کرد که مخالفان هندی را در دهه 1940 به انگلستان بفرستد تا محاکمه شوند، ترجیح داده می شود.
این به دلایل واضح بسیاری پوچ بود، از جمله اینکه ایرلند شمالی با رضایت دموکراتیک مردم آن بخشی از بریتانیا است. با این حال، بیانیه بایدن نه یک لغزش یکباره بود و نه محصول زمان خود. او سال گذشته در اسرائیل گفت: “پیشینه خانواده من ایرلندی-آمریکایی است و ما با بریتانیای کبیر و نگرش آنها نسبت به کاتولیک های ایرلندی در طول سال ها سابقه طولانی داریم که بی شباهت به مردم فلسطین نیست.”
بنابراین تعجبی نداشت که بایدن در طول مذاکرات برگزیت نگرش خصمانه ای نسبت به بریتانیا داشت. او بارها توافق جمعه خوب را که چیزی در مورد مرزها نمی گوید، با تاکید بر اینکه نمی تواند مرزی بین ایرلند شمالی و جمهوری وجود داشته باشد، لغو کرد. او حتی به ارشدترین دیپلمات خود در لندن دستور داد تا یک «دمارش» – یک اعتراض رسمی دیپلماتیک – به دلیل مقاومت بریتانیا در برابر بررسی های اتحادیه اروپا در مورد کالاهایی که بین ایرلند شمالی و سرزمین اصلی بریتانیا تردد می کنند، ارائه کند.
به طور قابل پیش بینی، بایدن به محض اینکه مشخص شد پروتکل ایرلند شمالی روند صلح را به دلیل مشکلاتی که برای اتحادیه‌گرایان ایجاد می‌کند به خطر انداخته است، نگرانی چندانی برای توافق جمعه خوب نشان نداد. برای برخی از دموکرات‌ها، چنین حزب‌گرایی مربوط به رابطه بین برگزیت و موج پوپولیستی بود که دونالد ترامپ را انتخاب کرد. اما برای دیگران – از جمله خود بایدن – به این دلیل است که آنها در مورد آینده خود ایرلند شمالی طرفدار هستند. در ماه نوامبر، چاک شومر، رهبر اکثریت سنا، حمایت خود را از «وحدت کامل ایرلند» به سین فین پیشنهاد کرد.
اگر این خیلی شبیه رفتار یک متحد مهم به نظر نمی رسد، به این دلیل است که بسیاری در بریتانیا دیدگاه ساده لوحانه ای نسبت به اتحاد ما با آمریکا دارند. ما دو کشور متفاوت با فرهنگ ها و علایق متفاوت هستیم. به عنوان دو لیبرال دموکراسی با دشمنان مشترک، این منافع اغلب با هم منطبق است – اما نه همیشه. این باید بدیهی باشد، با این حال بسیاری از آنها با زبان مشترک، آشنایی با فرهنگ آمریکایی، و لفاظی بدون هزینه به اصطلاح «رابطه ویژه» پذیرفته شده‌اند. با برگزیت، زمانی که بریتانیا انتظار حمایت از متحد گرامی خود را داشت، هیچ کدام از آنها نرسیدند.
البته این به این معنا نیست که بگوییم هیچ ارزشی در اتحاد که بر همکاری امنیتی عمیق استوار است، وجود ندارد. دو کشور ما اطلاعات اطلاعاتی را به گونه ای به اشتراک می گذارند که در هیچ جای دیگر جهان قابل مقایسه نیست. بریتانیا، همراه با کانادا و استرالیا، بخشی از پایگاه ملی فناوری و صنعتی قانونی آمریکا است. و همانطور که معاهده Aukus نشان می دهد، هنوز هم زمینه برای تعمیق بیشتر همکاری های نظامی و صنعتی وجود دارد.
همه اینها نشان می دهد که ائتلاف دارای پایه هایی است که از جنون ترامپ یا یخ زدگی دولت بایدن جان سالم به در می برد. و بدون در نظر گرفتن شیمی مشترک روسای جمهور و نخست وزیران، تمایل دارد حرکت خود را داشته باشد. همانطور که تهدیدهای گذشته – از قدرت های محور گرفته تا اتحاد جماهیر شوروی و تروریست های اسلام گرا – کشورها را به هم نزدیک کرده است، به احتمال زیاد چین و تهدیدهای جهانی که با کاهش قدرت غرب رشد می کنند، همینطور خواهد بود.
با این حال، باید بپذیریم که در رابطه‌ای که در آن با دیدگاه‌های فرهنگی متفاوت شروع می‌کنیم، تفاوت‌های ظریف و پیچیدگی وجود دارد. جهان را با در نظر گرفتن علایق مختلف خود ببینیم. قضاوت کنید که چه چیزی ممکن است به عنوان کشورهایی با جمعیت حدود 340 میلیون نفر و 67 میلیون نفر ممکن باشد. و دولت ها و رهبرانی را با شخصیت ها و دیدگاه های متفاوت انتخاب کنند.
سیاستمداران دوست دارند در مورد روابط بین کشورها به عنوان دوستی و مشارکت پایدار صحبت کنند، اما زبان سیاسی ذاتاً غالباً هذل آمیز، ریاکارانه و برای سرپوش گذاشتن بر تناقضات و مجادلات طراحی شده است. پرزیدنت بایدن احتمالاً یک بار دیگر حمایت حزبی خود از ناسیونالیسم ایرلندی را در این هفته آشکار خواهد کرد و شاید در حین انجام این کار به اتحادیه‌ها و انگلیسی‌ها توهین کند. اما اگر چنین است، ما نباید اهمیت دهیم.
ارزیابی بزرگسالان از اتحاد با آمریکا باید واقع بینانه باشد. در هر رابطه بین المللی مبادلاتی وجود دارد و ما از اتحادمان چیزهای زیادی به دست می آوریم. اما این بدان معنا نیست که ما همیشه باید هوسباز یا مطیع باشیم.
دیر یا زود بایدن مقام خود را ترک خواهد کرد. ممکن است رئیس جمهور دوستانه تری جایگزین او شود، اما بدون توجه به این، او آخرین چهره غیردوستانه در کاخ سفید نخواهد بود. وظیفه ما این است که منافع خود را ارزیابی کنیم – نه اینکه به طرز شرم آور در مورد «روابط ویژه» اظهار نظر کنیم، برای یک معامله تجاری که به آن نیازی نداریم، التماس نکنیم، یا در هر جنگی که آمریکا احساس می کند باید به راه بیاندازد، عجله نکنیم. به عبارت دیگر، ما باید بزرگ شویم و آنچه را که برای خودمان مناسب است انجام دهیم.
