واشنگتن (AP) – همانطور که Capitol Hill را نزدیک به پایان صبح دویدم ، من از همان هیاهویی که هر چهار سال یک بار دیده ام در این زمان از زمان انتقال ما به واشنگتن در سال 1996 عبور می کنم.
کارگران مشغول برپایی صحنه ، بلیچرها و برج برای دوربین های تلویزیونی برای مراسم تحلیف ریاست جمهوری هستند. قسمت زیادی از ضلع غربی پایتخت پیموده شده است تا مردم را از کار دور نگه دارد.
امسال ، این منظره به خصوص اطمینان بخش است.
ما در میان یک بیماری همه گیر و در پایان یک مبارزات انتخاباتی داغ انتخابات ریاست جمهوری قرار داریم. اما کار همچنان ادامه دارد ، گویا می گوید: “ما از این عبور خواهیم کرد.”
این همه چیز در مورد تداوم در یک زمان آشوب است ، که با واقعیت روزمره همه گیر در برخی از تنش ها ایستاده است. بسیاری از ما چنان در خانه هایمان زنجیر شده ایم که از هر تغییر در روال زندگی خود لذت می بریم. این شکایتی نیست من می دانم که چقدر خوش شانس هستم که اساساً توسط ویروس کرونا دست نخورده ام.
از نظر بیشتر آمریکایی ها ، کاپیتول هیل خلاصه ای از کنگره است ، توصیفی از توپوگرافی که Pier L’Enfant کرسی دولت را بر روی آن قرار داده است.
اما یک محله واقعی با همین نام وجود دارد. از سمت شرق پایتخت نشین تابش می یابد ، و عمدتاً پر از خانه های ردیفی آجری دو و سه طبقه با قدمت یک قرن و بیشتر است ، حیاط های جلوی آنها به اندازه تمبر پستی پر از شکوفه های شگفت انگیز است.
همسایگان ما جمهوری خواهان محافظه کار و لیبرال دموکرات ها ، خانواده های جوان و افراد مسنی هستند که خود در اینجا بچه پرورش می دهند. ما هنوز همدیگر را در خیابان می بینیم ، تقریباً همیشه پشت نقاب ، و اخبار خانواده ، کار و کارهای عجیب و غریب را با هم رد و بدل می کنیم. این روشی از زندگی است که نه مبارزات شدید و نه همه گیری آن تغییری نکرده است.
این هفتمین مراسم تحلیف است که من به عنوان ساکن DC تجربه کرده ام. شش نفر قبلی سه دموکرات و سه جمهوریخواه سوگند یاد کردند. پس از انتخابات مناقشه برانگیز سال 2000 ، معترضین درست قبل از مراسم تحلیف جورج دبلیو بوش ، در پارک نزدیک خانه ما مارش زدند.
اولین مراسم تحلیف باراک اوباما در سال 2009 ، جمعیت عظیمی را به همراه آورد که در حالی که ساعتها در راه بودند و برای دیدن نیم نگاهی به تاریخ ، از خانه عبور می کردند.
در سال 2017 ، طرفداران دونالد ترامپ با کلاه های قرمز بیس بال با شعار Make America Great Again ، در اطراف تپه قدم زدند. یک روز بعد ، بسیاری از زنان با “گربه های گربه ای” صورتی و گوش دار ، برای راهپیمایی از طریق واشنگتن در اعتراض به رئیس جمهور جدید راهی مرکز شهر شدند.
همه این وقایع به طور کلی صلح آمیز و نشان دهنده سرزندگی سیستم سیاسی ما با دیدگاه های عمیق آن بود.
نمی دانم مراسم تحلیف بعدی چگونه خواهد بود. تماس بزرگنمایی ملی؟ مخاطبان محدودی در محوطه پایتخت؟ تصور اینکه افراد زیادی در میان یک بیماری همه گیر جمع شده اند که منجر به کشته شدن بیش از 246000 آمریکایی و آلوده شدن بیش از 11 میلیون نفر شده است ، دشوار است.
اما یک افتتاحیه انجام خواهد شد و یک دولت جدید آغاز خواهد شد ، نشانه هایی از تجدید استقبال به عنوان اولین گلابی که یک ماه یا بعداً در حیاط کوچک ما ظاهر می شود.
من بیشتر صبح ها ، برای دویدن در امتداد فضای سبز مرکز خرید ملی که از کپیتول به غرب می رود ، ادامه می دهم. اتفاقاً به ندرت بهتر دیده شده است ، اما دلیل اصلی آن این است که در میان بیماری همه گیر بسیار کم استفاده می شود.
معمولاً درست قبل از رسیدن به بنای یادبود واشنگتن برمی گردم و به سمت پایتخت حرکت می کنم.
کسی یک بار گفت که وقتی دید گنبد کاپیتول ، آسمان که در پشت آن روشن می شود دیگر نفس شما را نمی گیرد ، وقت آن است که به زندگی در جای دیگری فکر کنید. من یک گزارشگر قدیمی هستم ، بدبین و گهگاه بدبین هستم. اما من هنوز منتظر آن چرخش در ساعات اولیه صبح و نوید آفتاب روز جدید هستم.
___
ویروس خاطرات ، یک ویژگی گاه به گاه ، همه گیر ویروس کرونا را از نگاه روزنامه نگاران آسوشیتدپرس در سراسر جهان به نمایش می گذارد. مارك شرمان خبرنگار دادگاه عالی AP را در http://twitter.com/shermancourt دنبال كنید